Ik ben Marcia

Van jongs af aan heb ik een grote fascinatie gehad voor de natuur, de dieren om ons heen, muziek, kunst en mensen. Ik had en heb een tomeloze honger naar kennis en het ‘waarom’ achter de kennis. Waarom doen we wat we doen en waarom zijn we eigenlijk hier? Wat is mijn weg in het leven? Hoe ouder ik werd, hoe meer ik mijn rugzak heb kunnen vullen met ervaringen, zowel positief als negatief. Wel altijd helemaal doorleefd, ik wilde en moest van mezelf alles aanvoelen en invoelen.   

Ik ben zodoende lange tijd zoekend geweest naar mezelf en mijn plaats in de wereld. Ik heb hierbij de nodige hobbels op mijn weg gekend. Belangrijke puzzelstukken in deze zoektocht vielen na de geboorte van onze kinderen pas langzaam op zijn plaats. Eerst viel het puzzelstuk hooggevoeligheid op zijn plaats, maar dit voelde nog niet helemaal compleet en verklaarde niet alles zoals ik het beleefde. Hoogbegaafdheid was volgende puzzelstuk, wat er voor zorgde dat ik mezelf eindelijk begreep. Zowel mijn gezellige als iets minder gezellige kanten. Momenteel puzzel ik op mijn gemak verder in de richting van familiedynamiek en (transgenerationeel) trauma. Deze laatste puzzel heeft mij recent de inzichten gegeven dat ik zelf behoorlijk getraumatiseerd geweest ben in mijn jonge jaren. Dit inzicht was er stiekem diep vanbinnen altijd al, maar gedurende de jaren ben ik meester geworden in het inzetten van allerlei overleef- en dissociatietechnieken zodat niemand mijn pijn in de gaten had. Ik ben ook hierdoor lange tijd het contact met verschillende delen van mezelf kwijt geweest. Het is bijzonder helend om deze puzzelstukjes te mogen leggen en dit innerlijke contact weer te mogen herstellen. 

Onze beide kinderen zijn eveneens hoogbegaafd en hooggevoelig. Beiden op hun eigen unieke manier met eigen krachten en moeilijkheden. Dit maakt dat ik ook als moeder weet hoe ingewikkeld het kan zijn om hen dagelijks zo goed mogelijk te begeleiden. En tegelijkertijd hoe prachtig het kan zijn om hen te zien uitgroeien tot de mensjes die zij in wezen zijn, met hun eigen sterke en minder sterke kanten. Die er gewoon mogen zijn.

Het bovenstaande sterkt mij in mijn missie om kinderen en hun ouders te laten zien hoe belangrijk het is om jezelf in alle opzichten goed te leren kennen, zowel je sterke als je minder sterke kanten. Jezelf te leren accepteren zoals je bent en dat je er in alle opzichten ook gewoon mag zijn. Hierdoor ben je in staat om op jezelf te vertrouwen waardoor je beter opgewassen bent tegen alle hobbels op je weg.