Preverbaal Trauma

Er wordt over preverbaal trauma gesproken wanneer een kind heftige gebeurtenissen meemaakt in de vroege periode van ontwikkeling, waarin het nog geen taal tot zijn beschikking heeft. Onderzoek heeft daarnaast uitgewezen dat trauma in het algemeen invloed heeft op de taalcentra in ons brein, waardoor ook volwassenen met trauma hun herinneringen vaak minder goed onder woorden kunnen brengen of er helemaal niet over kunnen spreken. Jonge kinderen (en veel hooggevoelige kinderen/jongeren en volwassenen) herinneren zich gebeurtenissen vaak in beelden, geuren, geluiden, emoties en lichaamssensaties. Door taal aan deze herinneringen te koppelen ontstaat er een samenhangend verhaal en kunnen herinneringen geïntegreerd en verwerkt worden.

Hevige stress in de kindertijd leidt tot veranderingen in het DNA. Er is een samenhang tussen jeugdtrauma en afwijkende hoeveelheden van stresshormonen bij volwassenen. Het is daarom van belang om vroegkinderlijk en preverbaal trauma zo goed mogelijk te behandelen.

Over het algemeen kan gesteld worden dat het oplossen van traumatische stresssymptomen bij jonge kinderen vaak leidt tot het weer op gang komen van de normale ontwikkeling. De behandeling heeft over het algemeen een goed effect op de hechting tussen ouder en kind en het kind is na de behandeling vaak beter in staat om emoties te reguleren.

Het is regelmatig een zoektocht om er achter te komen welke ervaringen in het jonge leven, bijgedragen hebben aan het gedrag in het hier en nu. Samen zoeken we uit welke samenhang er kan zijn. Dit doen we door middel van het herschrijven van het levensverhaal van het kind en dit verhaal wordt door middel van EMDR Storytelling samen met ouders en kind verwerkt. De Storytelling is eveneens een zoektocht, soms is het heel helder en zie je een afname van klachten, soms is het echt zoeken naar ‘de sleutel’. Het komt regelmatig voor dat eerst de ouder een behandeling krijgt, om daarna de behandeling samen met het kind goed te kunnen doorlopen.